روش های تعلیق برای درمان بی اختیاری استرسی

زنجیر معمولی
با یک رویکرد مرسوم، جراح شما یک برش در واژن شما ایجاد می کند و یک بند ساخته شده از نوار مشبک مصنوعی - یا احتمالاً بافت یا بافت خود را از یک حیوان یا اهدا کننده مرده - زیر گردن مثانه شما قرار می دهد. از طریق یک برش دیگر در شکم، جراح بند را برای رسیدن به میزان مناسب کشش می کشد و هر انتهای بند را با استفاده از بخیه به بافت لگن (فاسیا) یا دیواره شکم شما متصل می کند.

یک زنجیر معمولی گاهی نیاز به برش بزرگتری نسبت به زنجیر بدون کشش دارد. ممکن است به یک شب اقامت در بیمارستان و معمولاً دوره نقاهت طولانی تری نیاز داشته باشید. همچنین ممکن است پس از جراحی در حین بهبودی نیاز به کاتتر موقت داشته باشید.

روش های تعلیق برای درمان بی اختیاری استرسی
روش گردن مثانه
کادر گفتگوی پاپ آپ را باز کنید
تعلیق گردن مثانه مجرای ادرار و گردن مثانه را تقویت می کند به طوری که آنها آویزان نشوند و چیزی را فراهم می کند که مجرای ادرار در مقابل آن فشرده شود تا از نشت آن جلوگیری شود.

همچنین ببینید : زگیل تناسلی چه شکلی است

برای انجام این روش، جراح شما برشی در قسمت تحتانی شکم شما ایجاد می کند یا جراحی را از طریق برش های کوچک با استفاده از ابزار نازک و دوربین فیلمبرداری انجام می دهد (جراحی لاپاراسکوپی).

جراح شما بخیه ها (بخیه ها) را در بافت نزدیک گردن مثانه محکم می کند.

برای تعلیق گردن مثانه که به صورت شکمی انجام می شود، به بیهوشی عمومی یا نخاعی نیاز دارید. بهبودی چند هفته طول می‌کشد و ممکن است لازم باشد از سوند ادراری استفاده کنید تا بتوانید به طور طبیعی ادرار کنید. زمان بهبودی احتمالاً با جراحی لاپاراسکوپی کوتاهتر است.

تحریک عصبی برای درمان مثانه بیش فعال
دستگاه تحریک عصب ساکرال کاشته شده
کادر گفتگوی پاپ آپ را باز کنید
برخی از روش‌های درمان مثانه بیش فعال شامل تحریک - با استفاده از تکانه‌های کوچک و الکتریکی - اعصابی است که نیاز به ادرار کردن را نشان می‌دهند.

تحریک عصب ساکرال. جراح شما یک دستگاه کوچک ضربان ساز مانند را در زیر پوست شما، معمولاً در باسن، کاشت. به دستگاه (محرک) یک سیم نازک با نوک الکترود متصل است که تکانه های الکتریکی را به عصب خاجی می رساند. این تکانه‌های الکتریکی بدون درد، پیام‌های نیاز به ادرار را که توسط مثانه بیش فعال به مغز ارسال می‌شود، مسدود می‌کند.

می توانید با قرار دادن سیم در زیر پوست خود در یک عمل جراحی جزئی و استفاده از محرک خارجی، تحریک عصب ساکرال را امتحان کنید. بعداً، اگر به طور قابل توجهی علائم شما را بهبود بخشد، می توانید محرک را کاشته کنید.

جراحی برای کاشت محرک یک روش سرپایی است که در اتاق عمل تحت بی‌حسی موضعی و آرام‌بخشی خفیف انجام می‌شود. پزشک شما می تواند سطح تحریک را با یک برنامه نویس دستی تنظیم کند، و همچنین شما یک کنترل برای تنظیمات دارید.

تحریک عصب تیبیا. در این روش، سوزنی که از طریق پوست در نزدیکی مچ پا قرار می گیرد، تحریک الکتریکی را از یک عصب در پای شما (عصب تیبیال) به ستون فقرات می فرستد، جایی که با اعصاب کنترل کننده مثانه متصل می شود.

تحریک عصب تیبیا در 12 جلسه هفتگی انجام می شود که هر جلسه حدود 30 دقیقه طول می کشد. بر اساس پاسخ شما به درمان، پزشک ممکن است جلسات پیگیری را در فواصل منظم برای حفظ نتایج توصیه کند.

هر بار یک قدم
پیدا کردن یک درمان موثر برای بی اختیاری ادرار ممکن است زمان بر باشد و چندین مرحله در این مسیر وجود داشته باشد. اگر یک درمان محافظه کارانه برای شما موثر نیست، از پزشک خود بپرسید که آیا ممکن است راه حل دیگری برای مشکل شما وجود داشته باشد.